Το φιάσκο έμοιαζε
προδιαγεγραμμένο. Οι αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, οι προσπάθειες υπόγειας
συνδιαλλαγής που κατέληξαν σε ικεσίες προς την κυβέρνηση και επιστολές προς την
τρόικα για έλεος και εξαίρεση, η αποτυχία (ή μήπως ο τορπιλισμός;) της
διαμόρφωσης ενός ενιαίου πλαισίου διεκδίκησης και δράσης στον κλάδο, η
πεισματική και προκλητική άρνηση του κοινού αγώνα με τους υπόλοιπους
εργαζόμενους στην κοινωνία, η απεργία σε... δόσεις και χωρίς συνέχεια και
συνέπεια, η “διαβούλευση” με τους διευθυντές εν μέσω κινητοποιήσεων, δεν
μπορούσαν να έχουν άλλο αποτέλεσμα.
Έτσι, την Τρίτη το
μεσημέρι, οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και των περισσότερων
συνδικαλιστικών ενώσεων στα ΜΜΕ, αποφάσισαν με εμφανή ανακούφιση να ξεπουλήσουν
τον απεργιακό αγώνα. Σφύριξαν τη λήξη πριν το τυπικό τέλος του, επιδιώκοντας
προφανώς να αποφύγουν τη συντριβή και τον πλήρη εξευτελισμό. Δεν έκαναν καν τον
κόπο να σημάνουν συναγερμό και να καλέσουν τα μέλη τους να περιφρουρήσουν την
απεργία. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες συνάδελφοι ήταν από την πρώτη
στιγμή παρόντες και βγήκαν μπροστά, δίνοντας τη μάχη για να πετύχει.