Αλήτες, ρουφιάνοι ή σκληρά εργαζόμενοι πένητες;

Copy & Paste από: http://www.news247.gr/a/40!28990
Επιμέλεια: Δήμητρα Κουτσού
Όση "λάμψη" μπορεί να συνοδεύει το επάγγελμα του δημοσιογράφου, άλλη τόση χλεύη του αντιστοιχεί, η οποία έχει ενταθεί εξαιτίας του ασφαλιστικού. Ειδικά όσοι -εκτός χώρου-άκουσαν ότι οι δημοσιογράφοι διαμαρτύρονται για την ενοποίηση του Ταμείου τους με άλλα, εισέπραξαν κυρίως την εντύπωση ότι η διαμαρτυρία αφορά το "ξεβόλεμά" μας ενώ όταν πρόκειται για τα δικαιώματα άλλων, δεν κάνουμε κουβέντα. Μάλιστα, μέχρι και από χείλη πρώην "συναδέλφων" ακούστηκε αυτή η δικαιολογία, αν και το πήραν πίσω.
Η κουβέντα που άνοιξε για το ασφαλιστικό όμως προσφέρεται για να ακουστούν ορισμένες αλήθειες για το επάγγελμα, που αρκετοί φαίνεται να αγνοούν. Είναι γνωστό ότι η έκρηξη των Μέσων Ενημέρωσης δημιούργησε την ανάγκη για επιπλέον, από το έως τότε υπάρχον, δυναμικό. Εξαιτίας της πληθώρας των Σχολών όμως καθώς και του γεγονότος ότι δεν είναι υποχρεωτικό για κάποιον να έχει τελειώσει μια συγκεκριμένη Σχολή ώστε να ασκήσει το επάγγελμα, καταλήξαμε στο ακριβώς αντίθετο άκρο, δηλαδή μεγάλη προσφορά για μικρή ζήτηση. Σε συνδυασμό με το γεγονός όμως ότι τα Μέσα Ενημέρωσης -αμέσως μετά την έκρηξη-πέρασαν στην πτώση (δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι υπερπροσφορές βιβλίων, CD, DVD με τις εφημερίδες), προκάλεσε ένα ακόμη πιο δυσάρεστο περιβάλλον για τους εργαζόμενους, στο οποίο κυριαρχούν η αβεβαιότητα και ο καθημερινός φόβος της ανεργίας, όπως εν γένει συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα.
Ακόμη πιο σκληρό όμως είναι για τους νεο-εισερχόμενους στο χώρο. Ο χρόνος της "πρακτικής εξάσκησης" που καλούνται να πραγματοποιήσουν σε ένα μέσο ποικίλει. Μπορεί να είναι ένας χρόνος, μπορεί και πολύ περισσότερο, άμισθοι και με συνθήκες πλήρους εργασίας, δηλαδή υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα.
Περνώντας και αυτή τη δοκιμασία, φτάνει η ώρα της συζήτησης για το μισθολόγιο. Το ποιό; Η εναλλακτική λύση είναι το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, δηλαδή ο δημοσιογράφος ασφαλίζεται στο ΤΕΒΕ ως ελεύθερος επαγγελματίας, καταβάλλει από την τσέπη του τις εισφορές κάθε δίμηνο και υπάρχουν περιπτώσεις που παραμένει με ΔΠΥ ακόμη και αν εργάζεται μόνιμα και επί καθημερινής βάσης σε μια επιχείρηση.
Ας εξετάσουμε και το ζήτημα του ωραρίου. Εξαρτάται από τη φύση της εργασίας- Ελεύθερο ρεπορτάζ, ελεύθερο ωράριο, εξάλλου όλη η μέρα δική μας είναι και η νύχτα επίσης. Εξάλλου, οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς από πίσω τους. Τα σαββατοκύριακα; Ομοίως. Παρεμβάσεις; Υπάρχουν. Αντιδράσεις; Δύσκολα. Είναι τυχαίο ότι οι δημοσιογράφοι έχουν τα υψηλότερα ποσοστά πρόωρων θανάτων;
Αξίζει να αναφερθούμε επίσης στην ΕΣΗΕΑ. Όποιος δεν είναι μέλος της Ένωσης, δεν παίρνει σύνταξη από το Ταμείο των δημοσιογράφων. Για να γίνεις μέλος πρέπει να έχεις μισθολόγιο επί πέντε χρόνια (χωρίς πτυχίο ΑΕΙ) και επί τρία (με πτυχίο). Εάν όμως ένας συνάδελφος έχει περάσει τρία χρόνια άμισθος και τέσσερα με ΤΕΒΕ για παράδειγμα, δεν δικαιούται να γίνει μέλος. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, βέβαια, η ΕΣΗΕΑ έχει δεχθεί πολλά νέα μέλη τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας να συμπορευτεί με τις αλλαγές των καιρών και τον- πλέον- μεγάλο αριθμό εργαζομένων.
Για να καταλήξουμε: Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι είναι το χειρότερο επάγγελμα στον κόσμο. Όπως παντού, υπάρχουν διαβαθμίσεις άρα ένας καλός χώρος εργασίας είναι η είναι συνισταμένη των εργοδοτών, τους προϊσταμένων και των συναδέλφων. Όμως πρέπει να ξεμπερδεύουμε με την παρεννόηση ότι όποιος είναι δημοσιογράφος, είναι "βολεμένος", έχει πολιτικές "άκρες" και "λαδώνεται". Είναι μια γενικότητα εξίσου ισοπεδωτική με το εκείνην που θέλει κάθε άνδρα κομμωτή να είναι gay!
Τα συμπεράσματα δικά σας και η ηλεκτρονική διεύθυνση της Εφημερίδας Τοίχου info@news247.gr στη διάθεσή σας για παρατηρήσεις και σχόλια.