Υπήρξες ο πιο γλυκός, πιστός και άδολος σύντροφος στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια. Η μισή μου ζωή.. Ένα αναντικατάστατο, μοναδικό πλάσμα που μου έστειλε δώρο ο Θεός ένα βράδυ του 1997. Αμέσως μετά από μια πολύ σκληρή δοκιμασία που πέρασα. Ένα δώρο που ήρθε σαν θεραπεία ή κάτι σαν φάρμακο. Τι να πρωτοθυμηθώ, αλήθεια;
Εδώ και λίγους μήνες άρχισε σταδιακά η αντίστροφη μέτρηση, με τη κύρια νόσο των γατών, νεφρική ανεπάρκεια. Σταδιακά σε έβλεπα να αλλάζεις, ώσπου τις τελευταίες μέρες και κυρίως ώρες είχες "φύγει ουσιαστικά" και ξέρω και νοιώθω ότι κρατιόσουν μόνο για τη μοναδική σχέση που είχαμε αναπτύξει. Σχέση ΣΤΟΡΓΗΣ. Υπήρξες πάντα ένα μικρό παλικαράκι, όπως άρμοζε και στο όνομά σου άλλωστε: ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.
Κατάλαβα πια ότι το τέλος πλησιάζει όταν έχασες τελείως την όραση, τα ποδαράκια δεν στέκονταν πια, σε έβλεπα να σέρνεσαι να μην τρως και να μην πίνεις.
Το απόγευμα (24/3/2017), στις 17:57:20 τραβήχτηκε το τελευταίο βιντεάκι σου. Λίγη ώρα αργότερα βοήθησα (αφού κατάλαβα και ένοιωσα πλήρως ότι πρόκειται για ουσιαστική βοήθεια) ώστε να κοιμηθείς με ήσυχο τρόπο. Χωρίς άλλη, επιπλέον ταλαιπωρία. Δεν σου άξιζε.
Πολύ σκληρή απόφαση για κάτι που ξαφνιαζόμουν αρνητικά όταν άκουγα κάτι ανάλογο. Τώρα πια, όχι, όταν είσαι ο μοναδικός που μπορεί να το λυτρώσει.
Αντίο μοναδικέ μου φίλε, ομορφιά της ψυχής μου, παιδί μου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ γιατί υπήρξες το ομορφότερο κομμάτι της ζωής μου, τα νιάτα μου, το ανεκτίμητο στήριγμά μου στα δύσκολα και με δίδαξες πολλά σε αυτό τον κύκλο της ζωής. Θα ξανασμίξουμε κάποτε και θα σε έχω ξανά στην αγκαλιά μου. ΑΝΤΙΟ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου