Copy & paste: http://newpost.gr
Από προχθες είμαστε φτωχότεροι στο Παγκράτι…
Από προχθες είμαστε φτωχότεροι στο Παγκράτι…
Μετράμε απώλειες από προχθες στη γειτονιά. Κάποιος, κάποια, κάποιοι φρόντισαν να φυτέψουν φόλες και δηλητήρια στο Άλσος Παγκρατίου και να εξοντώσουν τα αδεσποτάκια μας. Δυο σκυλιά τα χάσαμε, είναι καταγραμμένο, από γατιά δεν ξέρω πόσα, ακόμη μετράμε, και τουλάχιστον ένα στα δύο περιστέρια και σπουργίτια και δεν ξέρω πόσα άλλα πουλιά είπαν «αντίο». Σήμερα το πρωί, αντί να ακούς γαυγίσματα και νιαουρίσματα και τιτιβίσματα ανάμεσα στους θάμνους και στις φυλλωσιές, δεν άκουγες τίποτα. Απολύτως τίποτα, άκρα του τάφου σιωπή…
Από χθες ζούμε στο Παγκράτι σκηνές θλίψης και αλλοφροσύνης, «Είδα ένα πιτσιρίκι να τρέχει με ένα σκυλάκι στην αγκαλιά του, να τρέχει προς το κτηνιατρείο μπας και το σώσει», μου γράφει μια φίλη. Κόσμος να κολλάει προειδοποιητικές αφίσες δεξιά αριστερά, άλλοι να περιπολούν με φακούς μέσα στη νύχτα, η κυρία μου έτρεχε μεσάνυχτα στο τμήμα για να υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά κατ’ αγνώστων. Οι αστυνομικοί, προς τιμή τους, προσπαθούσαν να την εξυπηρετήσουν, να της εξηγήσουν το νομικό πλαίσιο, ζήταγαν να ενημερωθούν όσοι έχασαν τα ζώα τους ότι πρέπει να τα πάνε για τοξικολογική μπας και ταυτοποιηθεί το δηλητήριο. Σήμερα το πρωί μια φίλη μας υπέβαλε κι αυτή μήνυση. Ελπίζω να πάνε κι άλλοι, δεν θα τους διώξει κανείς.
Κι αν από την αστυνομία είδαμε τουλάχιστον κάποιες συμπαθητικές φάτσες και ακούσαμε δυο καλά λόγια, από τον τρισάθλιο Δήμο Αθηναίων περιμέναμε ώρες επί ωρών να μας πούνε κάτι. Και δεν λέγανε τίποτα οι μπαγλαμάδες. Ούτε λέξη, ούτε κουβέντα, ούτε μια ενημέρωση της πλάκας, ούτε μια παρουσία έτσι για το γαμώτο, τίποτε απολύτως. Λες και δεν γυρνάνε οι δημοτικοί υπάλληλοι όλη μέρα στο Άλσος, στα πιο απίθανα σημεία του Άλσους και δεν παίρνει το μάτι τους τίποτα. Λες και εμείς οι φιλόζωοι είμαστε μαλάκες και τιποτένιοι και δεν πληρώνουμε ούτε φόρους ούτε δημοτικά τέλη. Νεκρική σιγή.
Τα έχει αυτά ο δήμαρχος Καμίνης, τη μία μέρα να είναι λαλίστατος και την επόμενη να καταπίνει τη γλώσσα του. Κάτοικος Χαλανδρίου είναι άλλωστε τι τον νοιάζει αν πεθαίνουν τα ζωάκια στο γαμημένο το Βατραχονήσι. Τι στον διάολο τον νοιάζει κι αυτόν και τις υπηρεσίες του και τους υπευθύνους του και τους αντιδημάρχους τους και όλον αυτό τον εσμό με τα πλαστικά χαμόγελα που κουμαντάρει το Δήμο. Τι να τους νοιάξει;
Συγχωρείστε μου παρακαλώ την εμπόλεμη διάθεση, αλλά τα αδεσποτάκια εδώ στο Άλσος είναι το καθημερινό μας παρεάκι. Και δεν τα αφήνουμε στην τύχη τους ποτέ. Τα ποτίζουμε, τα ταΐζουμε, τα φροντίζουμε, τα στειρώνουμε, τα προστατεύουμε από τις θεομηνίες, τίποτε δεν τους λείπει. Κι αυτά ανταποδίδουν με αγάπη, με χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι η ζωή παιδιά ή μάλλον αυτή είναι η ζωή όπως θα έπρεπε να τη ζούμε. Κι από χθες η ζωή μας είναι κάτι λιγότερο…
Υ.Γ. 1: Ρώτησα τον κτηνίατρό μου για τη στόρι με τις «εισπνεόμενες φόλες» και επέμενε ότι πρόκειται για αστικό μύθο που διαδόθηκε μέσα από περίεργα κανάλια. Το καταθέτω και βλέπουμε για τη συνέχεια.
Υ.Γ. 2: Όπως με πληροφορούν από το μέτωπο, εμφανίσθηκε τελικά σήμερα το πρωί στο Άλσος ένας υπεύθυνος Αστικής Πανίδας του Δήμου Αθηναίων. Τώρα που έχει συντελεσθεί η καταστροφή, ήρθε για τα συλλυπητήρια υποθέτω…
Από χθες ζούμε στο Παγκράτι σκηνές θλίψης και αλλοφροσύνης, «Είδα ένα πιτσιρίκι να τρέχει με ένα σκυλάκι στην αγκαλιά του, να τρέχει προς το κτηνιατρείο μπας και το σώσει», μου γράφει μια φίλη. Κόσμος να κολλάει προειδοποιητικές αφίσες δεξιά αριστερά, άλλοι να περιπολούν με φακούς μέσα στη νύχτα, η κυρία μου έτρεχε μεσάνυχτα στο τμήμα για να υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά κατ’ αγνώστων. Οι αστυνομικοί, προς τιμή τους, προσπαθούσαν να την εξυπηρετήσουν, να της εξηγήσουν το νομικό πλαίσιο, ζήταγαν να ενημερωθούν όσοι έχασαν τα ζώα τους ότι πρέπει να τα πάνε για τοξικολογική μπας και ταυτοποιηθεί το δηλητήριο. Σήμερα το πρωί μια φίλη μας υπέβαλε κι αυτή μήνυση. Ελπίζω να πάνε κι άλλοι, δεν θα τους διώξει κανείς.
Κι αν από την αστυνομία είδαμε τουλάχιστον κάποιες συμπαθητικές φάτσες και ακούσαμε δυο καλά λόγια, από τον τρισάθλιο Δήμο Αθηναίων περιμέναμε ώρες επί ωρών να μας πούνε κάτι. Και δεν λέγανε τίποτα οι μπαγλαμάδες. Ούτε λέξη, ούτε κουβέντα, ούτε μια ενημέρωση της πλάκας, ούτε μια παρουσία έτσι για το γαμώτο, τίποτε απολύτως. Λες και δεν γυρνάνε οι δημοτικοί υπάλληλοι όλη μέρα στο Άλσος, στα πιο απίθανα σημεία του Άλσους και δεν παίρνει το μάτι τους τίποτα. Λες και εμείς οι φιλόζωοι είμαστε μαλάκες και τιποτένιοι και δεν πληρώνουμε ούτε φόρους ούτε δημοτικά τέλη. Νεκρική σιγή.
Τα έχει αυτά ο δήμαρχος Καμίνης, τη μία μέρα να είναι λαλίστατος και την επόμενη να καταπίνει τη γλώσσα του. Κάτοικος Χαλανδρίου είναι άλλωστε τι τον νοιάζει αν πεθαίνουν τα ζωάκια στο γαμημένο το Βατραχονήσι. Τι στον διάολο τον νοιάζει κι αυτόν και τις υπηρεσίες του και τους υπευθύνους του και τους αντιδημάρχους τους και όλον αυτό τον εσμό με τα πλαστικά χαμόγελα που κουμαντάρει το Δήμο. Τι να τους νοιάξει;
Συγχωρείστε μου παρακαλώ την εμπόλεμη διάθεση, αλλά τα αδεσποτάκια εδώ στο Άλσος είναι το καθημερινό μας παρεάκι. Και δεν τα αφήνουμε στην τύχη τους ποτέ. Τα ποτίζουμε, τα ταΐζουμε, τα φροντίζουμε, τα στειρώνουμε, τα προστατεύουμε από τις θεομηνίες, τίποτε δεν τους λείπει. Κι αυτά ανταποδίδουν με αγάπη, με χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι η ζωή παιδιά ή μάλλον αυτή είναι η ζωή όπως θα έπρεπε να τη ζούμε. Κι από χθες η ζωή μας είναι κάτι λιγότερο…
Υ.Γ. 1: Ρώτησα τον κτηνίατρό μου για τη στόρι με τις «εισπνεόμενες φόλες» και επέμενε ότι πρόκειται για αστικό μύθο που διαδόθηκε μέσα από περίεργα κανάλια. Το καταθέτω και βλέπουμε για τη συνέχεια.
Υ.Γ. 2: Όπως με πληροφορούν από το μέτωπο, εμφανίσθηκε τελικά σήμερα το πρωί στο Άλσος ένας υπεύθυνος Αστικής Πανίδας του Δήμου Αθηναίων. Τώρα που έχει συντελεσθεί η καταστροφή, ήρθε για τα συλλυπητήρια υποθέτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου