Ελληνική TV: Πόσο πιο πάτο άραγε και πόσο πιο μπόχα;

ΥΠΟγράφει ο 
ΛΑΜΠΡΟΣ Θ. ΠΑΠΑΞΕΝΑΚΗΣ
Συνεργάστηκα με τη Ρούλα Κορομηλά πριν από 11 χρόνια (το 2005) στο πλαίσιο της πρωινής εκπομπής «ΟΛΕ» που παρουσίαζε στον τηλεοπτικό σταθμό STAR. Το οφείλω, δε, (πραγματικά το οφείλω γιατί ήμουν εκτός εργασίας μετά την παραίτησή μου από το ALΤER) στον καλό συνάδελφο Θέμη Μάλλη (συνοδοιπόρο -κάποτε- στο πειραϊκό ρεπορτάζ).

Άλλες εποχές…

Είχα ακούσει τα χειρότερα από συναδέλφους (και πρώην συνεργάτες της) και συνεχίζω να ακούω.  Ποτέ, όμως, δεν επηρεάστηκα από τις γνώμες ή τις απόψεις των άλλων.

Ήταν 6 Γενάρη, απόγευμα των Θεοφανείων, όταν κλείστηκε το ραντεβού στις τότε εγκαταστάσεις του καναλιού στον Ταύρο.

Αν και επαγγελματίας δημοσιογράφος (από το 1992) το τηλεοπτικό μέγεθος και η πολύχρονη επιτυχημένη παρουσία της κ. Κορομηλά (μαζί με όσα είχα ακούσει) με έκαναν να νοιώθω αμήχανα κατά τη διάρκεια της αναμονής.

Από τη στιγμή που έφθασε στο γραφείο και συστηθήκαμε, με χαιρέτησε με ένα γλυκό χαμόγελο, συζητήσαμε τα σχετικά περί την εκπομπή (αλλά και τα περί των αποδοχών μου με τον συμπαραγωγό της εκπομπής Θανάση Κορομηλά) και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Δεν έμεινα στην εκπομπή για μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου 4 μήνες) γιατί διαφωνήσαμε κάποια στιγμή με τον μετέπειτα αρχισυντάκτη της, Σπύρο Χαριτάτο, για κάποιο θέμα ης εκπομπής.

Το κλίμα στο γραφείο του «ΟΛΕ» μεταξύ των συναδέλφων θύμιζε λίγο …παιδική χαρά (και με τη συμβολή της Ρούλας είναι η αλήθεια) με την παρουσιάστρια να αναλαμβάνει πάντα το ρόλο του πυροσβέστη.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά όταν, μάλιστα, έχω να μιλήσω με την Ρούλα από τότε;

Γιατί, δυστυχώς, έχουν αλλάξει πάρα-πάρα πολλά στα ΜΜΕ (ηλεκτρονικά και μη). 

Γιατί έχουν εισβάλει στο «χώρο» κάθε καρυδιάς καρύδια που μόνο αρνητικά επηρεάζουν (αλλά, δυστυχώς, και διαμορφώνουν το φιλοθεάμον κοινό, άρα και την κοινωνία).

Γιατί «διαπαιδαγωγούνται» γενιές με ακατάληπτες και χωρίς ειρμό "τοποθετήσεις" από κάθε τυχάρπαστο ψώνιο που «αρπάζει» ένα μικρόφωνο και μια κάμερα.

Γιατί, δυστυχώς, παρακολουθώ και καταξιωμένους δημοσιογράφους να επιχειρούν να «εκπαιδεύσουν» αυτά τα ψώνια με κείμενα που τους γράφουν για να ωραιοποιήσουν την εικόνα τους (ώστε να αρθρώσουν σωστά ελληνικά) δίνοντάς τους την πλήρη νομιμοποίηση, μέχρι και ...αγιοποίηση. Έστω και αν η κάμερα τις συλλαμβάνει με …σκυμμένο κεφάλι!

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι τότε εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Που ο σεβασμός υπήρχε από συνεργάτη σε συνεργάτη και από άνθρωπο σε άνθρωπο και τα ελληνικά ήταν σωστά ελληνικά . Όχι, πάντα, βέβαια, αλλά στην πλειονότητά τους.

Όσον αφορά, δε, τη Ρούλα Κορομηλά έχω να καταθέσω ότι ο σεβασμός και η οικειότητα αποτελούν προσόντα της. Όπως και οι συμφωνίες με τους συνεργάτες της. Και όχι μόνο ως προς τις «ντίβες» δημοσιογράφους, αλλά κυρίως στους ρεπόρτερ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο φορές που είχα διαφωνήσει (όχι με την ίδια) και αποχωρήσει μου τηλεφώνησε η ίδια η Ρούλα ώστε να μεσολαβήσει για την επιστροφή μου στην εκπομπή αναγνωρίζοντας το δίκιο της διαφωνίας μου.

Άλλωστε ο κόσμος αντιλαμβάνεται γρήγορα το αληθινό από το ψεύτικο, το original από το imitation.  Το καθαρό από το βρώμικο.

Όπως αυτό το άσχετο (;) «ο Θεός δεν κάνει λάθος με το ποια θα κάνει μανούλα».

Τραγικό; Και από ποιον;

Και οι συναδέλφισσες κοιτούσαν απλώς τον "big boss", άλαλες και ...αμήχανες;

Αυτά.