Ο στρατός της σιωπής

Copy & Paste: https://mysporos.wordpress.com

Είναι οι ηττημένοι ενός πολέμου που χάνεται μέρα με τη μέρα. Συνηθισμένοι τόσα χρόνια να «παλεύουν» με τα πληκτρολόγια  για να γράφουν, τις οθόνες των κομπιούτερ για να σελιδοποιούν, τις πελώριες μηχανές για να τυπώνουν, το άγχος για να παραδώσουν έγκαιρα στα σημεία πώλησης τις φρεσκοτυπωμένες εφημερίδες και τα ιλιουστρασιόν περιοδικά, δεν ασχολήθηκαν με τον άλλο πόλεμο, αυτόν της επιβίωσης των μέσων.

Οι μάχες χάνονταν με ταχύτατους ρυθμούς. «Sportime», «Φίλαθλος», «Αθλητική Ηχώ», «Goalnews»  για τα αθλητικά φύλλα που άνοιξαν το χορό. «Απογευματινή», «Ελευθεροτυπία», «Εθνος», προχώρησαν στα κανάλια «Alter», «ΜΕΓΚΑ» και κατέληξαν στα πρακτορεία (Ευρώπη). Ενδιάμεσα σάρωσαν περιοδικά, εταιρείες παραγωγής, διαφημιστικές, ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Στην αρχή έλεγαν πολλοί: «Οσο κλείνουν αυτοί τόσο δεν θα κλείσουμε εμείς…» Κι ήταν οι επόμενοι, άντε οι… μεθεπόμενοι .

Κι ο στρατός μεγάλωνε…  Οι διμοιρίες έγιναν λόχοι, οι λόχοι συντάγματα, τάγματα και τώρα στρατιές.

Ανθρωποι που έδειχναν ανέμελοι, μπολιασμένοι με το κυνήγι της είδησης δεν πίστευαν ποτέ ότι θα τους αγγίξει η κρίση. Κι όταν τους άγγιξε έτρεξαν να… κρυφτούν, να σιωπήσουν.

Τόσα χρόνια έδιναν το λόγο στους άλλους. Τα δικά τους προβλήματα μετέφεραν στο χαρτί, στον ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό αέρα. Μια κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη τους εμπόδιζε να αναδείξουν τα προβλήματα του δικού τους κλάδου. Να τα περάσουν στον κόσμο.

Τους έλεγαν «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους» κι αυτό ήταν η… απαλλαγή  για τα αφεντικά τους που έμεναν στο απυρόβλητο.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Αυτοί που υπέγραψαν τη… θανατική καταδίκη των εντύπων τους, που άφησαν απλήρωτους εργαζόμενους, που γέμισαν φέσια στην αγορά, συνεχίζουν να ποζάρουν για τα εναπομείναντα life style περιοδικά, να παρουσιάζουν εκπομπές, να καπνίζουν τα ίδια ακριβά πούρα όπως τον καιρό της παντοδυναμίας τους, να κουνούν το δάχτυλο ή να γλύφουν την εκάστοτε εξουσία ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Από τη μια αυτοί κι από την άλλη ο «στρατός της σιωπής». Εξαθλιωμένος, βουβός να παρακαλά για μια δουλειά στα μέσα που έμειναν ανοιχτά. Μια δουλειά με μικρότερους μισθούς που καταβάλλονται ανάλογα με τα κέφια των αφεντικών τους.

Ο στρατός είναι μεγάλος, αλλά θέλει και τους κατάλληλους… αξιωματικούς. Τα συνδικαλιστικά σωματεία, τα περισσότερα τουλάχιστον, φάνηκαν απροετοίμαστα στη διαχείριση της κρίσης. Απέμειναν άβουλα και βουβά. Πιο… βουβά κι από τους στρατιώτες τους!

Στις νέες αυτοκρατορίες του τύπου που χτίζονται αυτή τη στιγμή δεν χωράνε οι περισσότεροι από τους «στρατιώτες της σιωπής». Λίγοι τυχεροί θα βρουν δουλειά που θα μοιάζει περισσότερο με φάμπρικα και λιγότερο με δημοσιογραφικό γραφείο. Το νέο μοντέλο θέλει τους εργαζόμενους να τα κάνουν όλα και με λιγότερα λεφτά. «Συμπίεση κόστους» λέγεται και σημαίνει το τέλος της δημοσιογραφίας.

Θα λείπει η άποψη – η ανεξάρτητη, να εξηγούμαστε – το αληθινό ρεπορτάζ που βγαίνει στο δρόμο, τα πρωτότυπα θέματα που θέλουν προεργασία και χρόνο.

Ο Φορντ ανακάλυψε τη «γραμμή παραγωγής» κι έγινε πάμπλουτος. Στην αυτοκινητοβιομηχανία αυτό λειτούργησε με θαυμαστά αποτελέσματα. Στη δημοσιογραφία, εάν λειτουργήσει (μήπως λειτουργεί;) θα σημαίνει τον θάνατό της.

Οι δημοσιογράφοι απλά θα «χτενίζουν» τα κείμενα, θα στηρίζονται στις επίσημες ανακοινώσεις ή στα επιχειρηματικά «θέλω» του αφεντικού τους.

Οι κυκλοφορίες, οι ακροαματικότητες, οι θεαματικότητες δεν θα είναι το ζητούμενο. Με τόσο περιορισμένη την διαφημιστική αγορά, αλήθεια ποιος νοιάζεται για όλα αυτά;

Ο «στρατός της σιωπής» θα εξακολουθεί να περιφέρεται δεξιά κι αριστερά ελπίζοντας σε ένα θαύμα.

Μόνο που στην εποχή μας τα θαύματα είναι περισσότερο fake κι από τις ειδήσεις που μας πλασάρουν κάποιοι.

Αλήθεια αξίζει τέτοια τύχη σε ένα κλάδο που παρά τα… κουσούρια του προσέφερε σε αυτό τον τόπο; Αξίζει ένα τέτοιο «σήμερα» κι ένα ακόμη χειρότερο «αύριο» σε όλους αυτούς;

Ο «στρατός» ας πάψει να είναι σιωπηλός. Να μιλά όπως μπορεί. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι και να ξεγυμνώνει όσους τον έφεραν σε αυτή τη κατάσταση. Η «σιωπή» δεν βοήθησεποτέ κανένα δημοσιογράφο, κανένα τεχνικό, κανένα άνθρωπο των μίντια. Δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια και απέτυχε.

Χίλιες φορές να πέσεις ηρωικά λέγοντας την αλήθεια παρά να μείνεις στη σκιά καταπίνοντάςτην.