Copy & Paste: http://zoornalistas.blogspot.gr
Πηγή: Θάνος Χατζόπουλος (H Eποχή)
1. Ακόμη και τώρα, που οι δημοσιογράφοι συνειδητοποιούν πως δεν είναι οι απυρόβλητοι προνομιούχοι που κρίνουν αφ’ υψηλού τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τώρα που καταλαβαίνουν τι σημαίνει να σε πετάνε στο δρόμο σαν στυμμένη λεμονόκουπα, δεν παύουν να θεωρούν τους εαυτούς τους το κέντρο του κόσμου. Αυτές τις μέρες, γράφτηκαν πάρα πολλά για τον ΔΟΛ από αυτούς που έως τώρα αδιαφορούσαν για τους απολυμένους της Σόφτεξ, της ΒΙΟΜΕ, του Μαρινόπουλου, της Ηλεκτρονικής και έβγαζαν χολή για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Το δράμα των άλλων, των εργαζομένων που δεν έτυχε να είναι δημοσιογράφοι δεν τους απασχόλησε ποτέ. Τώρα..
διαμαρτύρονται και ζητάνε συμπαράσταση απέναντι στην κακή κυβέρνηση που τους στερεί τη δουλειά.
Πηγή: Θάνος Χατζόπουλος (H Eποχή)
1. Ακόμη και τώρα, που οι δημοσιογράφοι συνειδητοποιούν πως δεν είναι οι απυρόβλητοι προνομιούχοι που κρίνουν αφ’ υψηλού τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τώρα που καταλαβαίνουν τι σημαίνει να σε πετάνε στο δρόμο σαν στυμμένη λεμονόκουπα, δεν παύουν να θεωρούν τους εαυτούς τους το κέντρο του κόσμου. Αυτές τις μέρες, γράφτηκαν πάρα πολλά για τον ΔΟΛ από αυτούς που έως τώρα αδιαφορούσαν για τους απολυμένους της Σόφτεξ, της ΒΙΟΜΕ, του Μαρινόπουλου, της Ηλεκτρονικής και έβγαζαν χολή για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Το δράμα των άλλων, των εργαζομένων που δεν έτυχε να είναι δημοσιογράφοι δεν τους απασχόλησε ποτέ. Τώρα..διαμαρτύρονται και ζητάνε συμπαράσταση απέναντι στην κακή κυβέρνηση που τους στερεί τη δουλειά.
2. Όλοι μιλάνε για κρίση του Τύπου σαν να είναι καιρικό φαινόμενο, μια αναποδιά ή μια συνωμοσία των λαϊκιστών που έχουν καταλάβει το Μέγαρο Μαξίμου και θέλουν «να ελέγξουν την ενημέρωση». Θυμούνται τις καλές μέρες του Λαμπράκη, φτιάχνουν σενάρια τι θα γινόταν αν δεν είχε καταβάλει τον Ψυχάρη η αρρώστια…
Κανένας δεν θυμάται ότι επί των ημερών του Χρήστου Λαμπράκη είχαμε τη φούσκα του Χρηματιστηρίου -από την οποία ωφελήθηκαν πολλαπλώς οι προύχοντες της Χρήστου Λαδά- και το γεγονός πως τα δάνεια εκείνης της περιόδου συγκροτούν τον πυρήνα του σημερινού μη βιώσιμου χρέους της επιχείρησης.
3. Λησμονούν επίσης πως οι μεγάλες (και αδρά αμειβόμενες) πένες που κοσμούσαν (sic) τις σελίδες του «Βήματος» και των «Νέων» όριζαν την κουλτούρα, τα in και out (η φερώνυμη στήλη του Ταχυδρόμου πολύ πριν την δεκαετία του ’80 και το «Κλικ») και καθοδηγούσαν την πολιτιστική και πολιτική ζωή της χώρας. Ξεχνούν πόσοι και για ποιο λόγο απουσίαζαν από τις σελίδες των εντύπων του συγκροτήματος.
4. Ολοφύρονται πολλοί πως αν κλείσουν τα «Νέα» και το «Βήμα» θα είναι καίριο πλήγμα για την ενημέρωση και τη δημοκρατία. Κανείς από αυτούς όμως δεν αναφέρει πως αυτά τα ίδια έντυπα συνέβαλαν στην απαξίωση του Τύπου, στη συρρίκνωση του περιεχομένου του: με τα πληρωμένα «ρεπορτάζ», την αποσιώπηση ειδήσεων, την υποκατάσταση της πληροφόρησης από την άποψη του δημοσιογράφου παντογνώστη-τηλεοπτικού αστέρα, την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, το στιγματισμό των ευάλωτων.·Κανείς δεν μνημονεύει τα «πράσινα», «γαλάζια», «κόκκινα» πρωτοσέλιδα που πουλούσαν εκδούλευση έναντι δανείων με «αέρα».
5. Ελάχιστοι μιλούν για το πογκρόμ απολύσεων που ενέσκηψε στον ΔΟΛ από το 2012 έως σήμερα, τις ατομικές συμβάσεις, τις απροκάλυπτες εργοδοτικές επεμβάσεις όταν η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει από τον έλεγχο των «από πάνω» και να κηρυχθεί απεργία στη Μιχαλακοπούλου. Τις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης τις βιώνουν τώρα οι εργαζόμενοι που απόμειναν. Στην αρχή, όταν άρχισαν οι καθυστερήσεις στη μισθοδοσία, έδωσαν πίστωση χρόνου στο αφεντικό. Μετά, έπνιγαν τη γκρίνια τους στα έναντι που «οι κοπιώδεις προσπάθειες» των διευθυντών απέναντι στο «σύστημα Παππά» εξασφάλιζαν. Στο τέλος, αρνούμενοι να αντιδράσουν όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, προσφέρουν τζάμπα την εργατική τους δύναμη, περιμένοντας καλλίτερες μέρες ενώ τώρα πια ξέρουν πως δεν θα ‘ρθουν.
5+1. Η Αμερική δεν υπάρχει, είναι ένα ομοίωμα, έγραφε πριν δύο σχεδόν δεκαετίες ο Ζαν Μποντριγιάρ. Ούτε ο ΔΟΛ υπάρχει, είναι ένας νεκροζώντανος που συντηρείται από το αίμα των απλήρωτων εργαζομένων. Ένας ιδεολογικός μηχανισμός αποσυντίθεται, το ρόλο του τον έχουν ήδη αναλάβει άλλοι.
Κανένας δεν θυμάται ότι επί των ημερών του Χρήστου Λαμπράκη είχαμε τη φούσκα του Χρηματιστηρίου -από την οποία ωφελήθηκαν πολλαπλώς οι προύχοντες της Χρήστου Λαδά- και το γεγονός πως τα δάνεια εκείνης της περιόδου συγκροτούν τον πυρήνα του σημερινού μη βιώσιμου χρέους της επιχείρησης.
3. Λησμονούν επίσης πως οι μεγάλες (και αδρά αμειβόμενες) πένες που κοσμούσαν (sic) τις σελίδες του «Βήματος» και των «Νέων» όριζαν την κουλτούρα, τα in και out (η φερώνυμη στήλη του Ταχυδρόμου πολύ πριν την δεκαετία του ’80 και το «Κλικ») και καθοδηγούσαν την πολιτιστική και πολιτική ζωή της χώρας. Ξεχνούν πόσοι και για ποιο λόγο απουσίαζαν από τις σελίδες των εντύπων του συγκροτήματος.
4. Ολοφύρονται πολλοί πως αν κλείσουν τα «Νέα» και το «Βήμα» θα είναι καίριο πλήγμα για την ενημέρωση και τη δημοκρατία. Κανείς από αυτούς όμως δεν αναφέρει πως αυτά τα ίδια έντυπα συνέβαλαν στην απαξίωση του Τύπου, στη συρρίκνωση του περιεχομένου του: με τα πληρωμένα «ρεπορτάζ», την αποσιώπηση ειδήσεων, την υποκατάσταση της πληροφόρησης από την άποψη του δημοσιογράφου παντογνώστη-τηλεοπτικού αστέρα, την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, το στιγματισμό των ευάλωτων.·Κανείς δεν μνημονεύει τα «πράσινα», «γαλάζια», «κόκκινα» πρωτοσέλιδα που πουλούσαν εκδούλευση έναντι δανείων με «αέρα».
5. Ελάχιστοι μιλούν για το πογκρόμ απολύσεων που ενέσκηψε στον ΔΟΛ από το 2012 έως σήμερα, τις ατομικές συμβάσεις, τις απροκάλυπτες εργοδοτικές επεμβάσεις όταν η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει από τον έλεγχο των «από πάνω» και να κηρυχθεί απεργία στη Μιχαλακοπούλου. Τις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης τις βιώνουν τώρα οι εργαζόμενοι που απόμειναν. Στην αρχή, όταν άρχισαν οι καθυστερήσεις στη μισθοδοσία, έδωσαν πίστωση χρόνου στο αφεντικό. Μετά, έπνιγαν τη γκρίνια τους στα έναντι που «οι κοπιώδεις προσπάθειες» των διευθυντών απέναντι στο «σύστημα Παππά» εξασφάλιζαν. Στο τέλος, αρνούμενοι να αντιδράσουν όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, προσφέρουν τζάμπα την εργατική τους δύναμη, περιμένοντας καλλίτερες μέρες ενώ τώρα πια ξέρουν πως δεν θα ‘ρθουν.
5+1. Η Αμερική δεν υπάρχει, είναι ένα ομοίωμα, έγραφε πριν δύο σχεδόν δεκαετίες ο Ζαν Μποντριγιάρ. Ούτε ο ΔΟΛ υπάρχει, είναι ένας νεκροζώντανος που συντηρείται από το αίμα των απλήρωτων εργαζομένων. Ένας ιδεολογικός μηχανισμός αποσυντίθεται, το ρόλο του τον έχουν ήδη αναλάβει άλλοι.
Ο ΔΟΛ δε θα προλάβει να γιορτάσει τα εκατό χρόνια του και πεντακόσιοι τόσοι εργαζόμενοι περιμένουν τις αποφάσεις των τραπεζών με το νέο χρόνο.
Θα τα ξαναπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου