Οι ρεαλιστές της κυπριακής δεξιο-αριστερής νομενκλατούρας: Ο σφαγιασμός συμβαίνει σε μακρινή χώρα

Copy & Paste: http://mignatiou.com

Του Άρη Πετάση 

FILE PHOTO: Διαδηλωτής συμμετέχει
σε συγκέντρωση απόρριψης του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό.
ΑΠΕ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οι πέντε-έξη πρωταγωνιστές του Σχεδίου Ανάν του 2004, μέλη της δεξιο-αριστερής νομενκλατούρας της “λύσης”. 

Τώρα, αίφνης ξεπετάχθηκαν από τα βάθη της Ιστορίας για να μας διαφωτίσουν ξανά και ξανά μια και έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Με τακτικές παρουσιάσεις που προκαλούν τον τηλεθεατή, μας θυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές για να λύσουμε το κυπριακό πρόβλημα. 
Δεν υπάρχει μέση θέση για αυτούς: ή είσαι φουλ ρεαλιστής ή είσαι απορριπτικός. Ως ρεαλιστές δέχονται να τα πάρουν όλα οι Τούρκοι με την λογική του ότι οι Τούρκοι είναι δυνατοί και εμείς αδύνατοι: παραμονή όλων των τριακοσίων χιλιάδων εποίκων, παράλυση του κράτους με βέτο, τιτλοποίηση του ενός τρίτου της κυπριακής γης και του 54% της κυπριακής ακτογραμμής, παραμονή Τούρκικου στρατού και τούρκικες εγγυήσεις.
Πρόσφατα ακούσαμε και το ασύλληπτο πως οι ρεαλιστές είναι και τολμηροί ενώ οι απορριπτικοί πάσχουν από φοβικά σύνδρομα. Βέβαια, δεν εννοούσαν την τόλμη του Κυριάκου Μάτση ούτε του Λεωνίδα του «Μολών Λαβέ». Εννοούσαν, φαντάζομαι, την τόλμη(!) που επέδειξαν όσοι φιλούσαν τον Ιμπραήμ το 1826. 
Ας δούμε παραδείγματα ρεαλισμού μέσα από την σύγχρονη Ιστορία για να πειστούμε πώς στην πραγματικότητα οι ρεαλιστές όλων των εποχών είναι οι ίδιοι: 

Πρώτο παράδειγμα «ρεαλισμού». Με την έλευση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο με στρατό 18,000 Τούρκων, Αλβανών και Αιγυπτίων το 1826, η Ελληνική Επανάσταση στην πραγματικότητα είχε συντριβεί. Οι ρεαλιστές της εποχής συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο για το ποιος θα προσκυνούσε πρώτος (γνωστοί ως ‘προσκυνημένοι’) τον Ιμπραήμ. Καλούσαν δε τους υπόλοιπους Έλληνες να παραδοθούν και αυτοί. Οι Τούρκοι απένειμαν στους επίλεκτους ρεαλιστές και τον τιμητικό τίτλο του Μπέη. Σε ένα από αυτούς, κάποιο Δημήτριο Νενέκο, είχαν δώσει και την διοίκηση του Αιγαίου. Όμως, οι «απορριπτικοί» της εποχής στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά και μέσα σε 30 μόνο μήνες αξιώθηκαν να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη. Ήλθε η ναυμαχία του Ναβαρίνου και έφερε τα πάνω κάτω για τους Τούρκους πράγμα που ώθησε τον υποκινητή των ρεαλιστών αυστριακό πρίγκιπας Klemens Wenzel von Metternich να χαρακτηρίσει την απελευθέρωση των Ελλήνων σαν schreckliche katastrophe (dreadful catastrophe/ φοβερή καταστροφή) γιατί χάλασε το παιχνίδι των ρεαλιστών με τον Ιμπραήμ. 

Δεύτερο παράδειγμα «ρεαλισμού». Κατά την επανάσταση του 1821 και σε συνεννόηση με τους Εγγλέζους οι Τούρκοι πρότειναν στους Έλληνες μια μορφή αυτονομίας υπό την σκέπη του τουρκικού στρατού. Πίστευαν πως θα το δεχόντουσαν οι Έλληνες μια και η Επανάσταση δεν πήγαινε καλά. Οι ρεαλιστές της εποχής αποδέχτηκαν την πρόταση ώστε «να τελειώνει η περιπέτεια!» Ο λαμπρός πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης, οι ξένοι διανοούμενοι, ο Βύρωνας και άλλοι αρνήθηκαν την πρόταση λέγοντας, «εμείς θέλουμε την ελευθερία της Ελλάδας και όχι διαφορετική μορφή κατοχής.» Η Ιστορία σίγουρα επαναλαμβάνεται σήμερα στην Κύπρο. Βλέπουμε εμπρός από τα μάτια μας τους διανοούμενους της πατριωτικής αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό να μας ενθαρρύνουν να σταθούμε όρθιοι. Έρχονται οι ξένοι Anderson, Mallinson, O’Malley, Hitchens, Craig και πλειάδα άλλων διανοουμένων να στηρίξουν τα δίκαια μας με άρθρα και βιβλία. Από την άλλη ντόπιοι ρεαλιστές μας παροτρύνουν εκβιαστικά να δεχθούμε «λύση επανένωσης» αντί «λύση των δεσμών μας». Οι ντόπιοι ρεαλιστές ευδοκιμούν ανάμεσα: 

α.) στην νομενκλατούρα των Κυπρίων [κατά φαντασία] αριστερών–ενώ αντίθετα η κυπριακή πατριωτική αριστερά τιμά το έθνος μας και 

β.) στους κύπριους πλουτοκράτες [και κατά υποκρισία εθνικόφρονες] που ορέγονται χρήμα πάνω από το πτώμα της πατρίδας τους. 

Και οι δύο αυτές ομάδες αποτελούν πνευματικά τέκνα και φορείς των αρχών Διζωνικής-Δικοινοτικής λύσης του κυπριακού που μας κληροδότησε το 1976 ο πατριάρχης του σύγχρονου ρεαλισμού Κίσινγκερ (The Kissinger Principles.) Δηλαδή, «η Τουρκία σαν σημαντικός σύμμαχος των Αγγλο-αμερικάνων δικαιούται τον έλεγχο της Κύπρου μέσω διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας.» Ποίος, όμως. θα διανοείτο πως 40 χρόνια από το 1976, ανάμεσα στους κληρονόμους των Αρχών Κίσινγκερ θα ήταν και η μικρή σε αριθμό (ευτυχώς) νομενκλατούρα της κυπριακής αριστεράς που παράλληλα το παίζει και κληρονόμος των αρχών του Φιντέλ Κάστρο! 

Κλείνοντας: «Ρεαλιστικά» ο δυνατός παίρνει όσα του επιτρέπει η δύναμη του. Ο αδύνατος παραδίνει όσα του ζητά ο δυνάστης του. Οι ακραιφνείς ρεαλιστές ξέρουν μόνο δύο πράγματα: την δύναμη και την αδυναμία. Οι ηθικές αρχές για αυτούς αποτελούν εμπόδιο. Όταν το 1824 ο πατέρας της real politik (πολιτική του ρεαλισμού) Metternich πληροφορήθηκε ότι οι Τούρκοι σφαγίαζαν ανελέητα τους Έλληνες παρατήρησε: «Δεν βλέπω τίποτα το παράδοξο, ιδιαίτερα εφόσον ο σφαγιασμός συμβαίνει σε μακρινή χώρα»…