Του Ορέστη Σχινά
Είναι απορίας άξιο, πώς γίνεται, κάθε φορά που οι δημοσιογράφοι βρίσκονται μπροστά σε μια απεργία, να αρπάζουν κάποιοι συνάδελφοι την ευκαιρία να ξιφουλκήσουν ενάντια στα σωματεία, και κυρίως ενάντια στην ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ. “Δεν προστατεύει τα μπλοκάκια” ,“δεν καλύπτει το Διαδίκτυο”, “έχει εξετάσεις”, “άγεται και φέρεται από συνδικαλιστές της συμφοράς”. Και η επωδός είναι προφανής: “Δεν δεσμεύομαι από μια τέτοια Ένωση, δεν απεργώ”.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Κάθε σωματείο, κάθε ένωση, έχει τη μορφή που της δίνουν αυτοί που συμμετέχουν. Όπως δεν επιλέγεις τους συγγενείς σου, δεν διαλέγεις και τους συναδέλφους σου: ψηλοί και κοντοί, ωραίοι και κακάσχημοι, τέρατα ευφυϊας και τέρατα άγνοιας συνυπάρχουν σε αυτό το επάγγελμα, όπως και σε όλα τα άλλα -εκτός ίσως από αυτό των μοντέλων... Με αυτούς ζεις και μαυτούς συμπορεύεσαι. Εκτός και αν ονειρεύεσαι ένα κλαμπ “λίγων και εκλεκτών”. Κάποια άρθρα τελευταία έθεσαν και τέτοιο ζήτημα...
Φυσικό επακόλουθο, μια και υπάρχουν εκείνοι που σαρκάζουν τη συλλογική διεκδίκηση και πιστεύουν ότι καλύτερα είναι να έρχεσαι σε απευθείας διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, κατά μόνας και πίσω από κλειστές πόρτες... Είναι και αυτή μια άποψη...
Για τους πολλούς όμως, που δεν είναι “φίρμες” και δεν αποτελούν τα “αγαπημένα παιδιά” των εργοδοτών τους (και, το κυριότερο, δεν “φιλοδοξούν” να περάσουν σε αυτή την κατηγορία) μόνη τους ελπίδα αποτελεί η από κοινού διεκδίκηση και προάσπιση, όχι των “κεκτημένων” που λένε με απαξίωση κάποιοι κακεντρεχείς, αλλά των στοιχειωδών δικαιωμάτων στην εργασία και την αμοιβή. Άρα η λύση δεν είναι να διαλύσουμε τα σωματεία, αλλά να τα ισχυροποιήσουμε...
Κάποιοι άλλοι λένε: “Και ποιος έδωσε στην ΕΣΗΕΑ το δικαίωμα να απεργεί όποτε θέλει;'” Ας βοηθήσουμε τη μνήμη τους, σημειώνοντας ότι, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στην ΕΣΗΕΑ, υπάρχει ρητή εξουσιοδότηση για κήρυξη απεργίας σε όποιο μέσο και σε όποιο χρόνο κρίνει κατάλληλο το σωματείο. Στις τελευταίες εκλογές -για να θυμίσουμε μόνο αυτές- ακόμα και αν συμψηφίσει κάποιος τα “όχι” με τα λευκά και τα άκυρα, τα “ναι” είναι αριθμητικά περισσότερα. Επομένως, το σωματείο έχει την εντολή να προχωρήσει όπως κρίνει...
Να προσθέσω εδώ ότι, αν και σε αυτό το χείλος της εξαφάνισης που βρισκόμαστε, τα σωματεία παρέμεναν άπρακτα, θα ήταν να σκάβαμε μόνοι μας το λάκκο μας και να μπαίναμε μέσα οικειοθελώς, περιμένοντας το χώμα για να μας σκεπάσει...
Σε έναν κλάδο που περίπου οι μισοί είναι στην ανεργία και από τους υπόλοιπους η συντριπτική πλειονότητα είτε πληρώνεται με χρονοκαθυστέρηση μηνών είτε με έναντι και με μισθούς ανειδίκευτου εργάτη, τι άλλο χρειάζεται για να κινητοποιηθούμε όταν βλέπουμε ότι ο μόνος πόρος μας, το αγγελιόσημο, εξαφανίζεται;
“Μα καλά, είναι φόρος υπέρ τρίτων και η Ε.Ε. είναι αντίθετη” λένε οι καλοθελητές. Το ότι το αγγελιόσημο υποκαθιστά την κρατική και την εργοδοτική συνεισφορά το “ξεχνάνε”. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για αντικατάστασή του με φόρο στους εκδότες. “Ο Τύπος κινδυνεύει, τα συγκροτήματα καταρρέουν” είναι η μόνιμη επωδός. Οπότε, ας καταρρεύσουν πρώτα οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί– να δούμε όμως πώς θα υπάρξει Τύπος χωρίς αυτούς...
Άλλη “καραμέλα” είναι η “αναλγησία” της ΕΣΗΕΑ απέναντι στα διαδικτυακά προϊόντα αλλά και τα μπλοκάκια. “Μας θέλουν απέξω” βροντοφωνάζουν... Λες και το ποιος ασφαλίζεται σε κάθε ταμείο είναι απόφαση του εκάστοτε προεδρείου του και όχι νόμος του κράτους, που μόνο με νέο νόμο αλλάζει... Φυσικά, όταν επιτίθενται στα σωματεία, “αθωώνουν” από τις ευθύνες τους εργοδότες και την εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί η ΕΣΗΕΑ έκανε και κάνει προτάσεις... Το ότι δεν εισακούονται, δεν μπορεί να είναι μόνο δικό της φταίξιμο...
“Η κυβέρνηση δεν θέλει τον Τύπο και οι συριζαίοι με τις απεργίες την εξυπηρετούν” λένε κάποιοι άλλοι. Καταρχήν δεν χαρίζουμε στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και σε οποιονδήποτε άλλον την αποκλειστικότητα να διαμαρτύρεται ή να απεργεί. Κατά δεύτερο, μάλλον οι υποστηρικτές αυτής της άποψης δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το ρόλο του Τύπου. Αν δεν υπάρχει κοινό και χειροκροτητές, για ποιον μιλάνε κυβέρνηση και αντιπολίτευση; Με ανύπαρκτη ενημέρωση, δεν υπάρχουν στην ουσία γεγονότα: ούτε οι κυβερνώντες μπορούν να επαίρονται -ή να δικαιολογούνται- για τα πεπραγμένα τους, ούτε οι αντιπολιτευόμενοι μπορούν να ψαρεύουν, με “έξυπνες ατάκες”, νέους ψηφοφόρους, ελπίζοντας πως θα γίνουν έτσι οι νέοι νομείς της εξουσίας.
Παρά τις Κασσάνδρες, μας έχουν ακόμα ανάγκη...
Οπότε, τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά; Παρά τις ελλείψεις, τα λάθη και τις αδυναμίες, αυτά τα σωματεία έχουμε και αυτά είναι η μόνη μας ελπίδα. Μπορούμε να τα αλλάξουμε, να τα βελτιώσουμε, αλλά σίγουρα όχι να τα καταργήσουμε. Και οπωσδήποτε όχι να τα αποδομούμε και να τα εμφανίζουμε αφερέγγυα, όταν τα χρειαζόμαστε περισσότερο...
Υπάρχει και ο καιρός της κριτικής -και έχουμε πολλά να πούμε... Μα τώρα είναι ο καιρός της συστράτευσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου