Copy & Paste: https://mysporos.wordpress.com
Κόσμος πολύς το πρωί στο ξενοδοχείο δίπλα στους στύλους (στύλοι οι κολώνες, στήλοι οι επιτύμβιες στήλες και οι… μπαταρίες) Ολυμπίου Διός. Δεν ήταν τουρίστες από το εξωτερικό, αλλά… τουρίστες από το εσωτερικό.
Παλιά τους έλεγαν δημοσιογράφους. Σήμερα τι να τους πεις; Οι μισοί ήταν συνταξιούχοι κι από τους άλλους μισούς τα ¾ άνεργοι. Κι από το υπόλοιπο ¼ όσοι πληρώνονται στην ώρα τους είναι σούπερ τυχεροί. Οι προνομιούχοι!
Ο δημοσιογράφος γράφει την άποψή του, μεταδίδει την είδηση με τα δικά του μάτια, καταγράφει τα γεγονότα και στέκεται δίπλα στον απλό, τον καθημερινό άνθρωπο.
Αυτά παλιά. Last year που έλεγε και η διαφήμιση. Σήμερα ο δημοσιογράφος είναι καλό να μην μιλά, να μην έχει άποψη και φυσικά να μην στέκεται δίπλα στον καθημερινό άνθρωπο.
Πρέπει να ακούει το αφεντικό του, να μην διαμαρτύρεται όταν δεν τον πληρώνει, όταν του ζητά να μην απεργεί, κι όταν τον υποχρεώνει να υπογράφει νέες συμβάσεις χωρίς να κατοχυρώνει τα βασικά εργασιακά του δικαιώματα.
Η άλλοτε 4η εξουσία που στην ουσία είναι η 4η εξουσία των ιδιοκτητών των μέσων κάποτε έγινε πρώτη, έφθασε τη χώρα εδώ που την έφθασε, κι έπρεπε να εξοντωθεί. Κι η εξόντωση άρχισε σαν το πουλόβερ. Από την κλωστή.
Πρώτα τα φέσια, στη συνέχεια το κλείσιμο των μέσων χωρίς αποζημιώσεις για τους εργαζόμενους και στη συνέχεια οι στρατιές ανέργων. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε με την ασφάλεια. Κατάργηση του μοναδικού σοβαρού πόρου (αγγελιόσημου) και οι εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι μένουν χωρίς περίθαλψη.
Σε ένα επάγγελμα που θερίζουν τα εγκεφαλικά, οι καρδιοπάθειες, ο καρκίνος και τόσες άλλες αρρώστιες που απαιτούν πανάκριβες θεραπείες το να αφήσεις χωρίς περίθαλψη τόσο κόσμο (18.500 και μέλη) μοιάζει με Γενοκτονία.
Είναι λογικό οι πολιτικοί μας να μην συμπαθούν τους δημοσιογράφους. Οι κακοί πολιτικοί (κι από αυτούς έχουμε… πλεόνασμα) δεν έχουν λόγο να συμπαθούν τους καλούς (ευτυχώς υπάρχουν ακόμα…) δημοσιογράφους. Πρώτα τους άφησαν απλήρωτους, μετά άνεργους, ε, ώρα είναι τώρα να τους στείλουν στο… καλό.
Δεν είμαστε από τις καλύτερες… φάρες. Τρωγόμαστε, ζηλεύουμε, φανατιζόμαστε, αλλά δεν μας αξίζει τέτοιο τέλος. Ούτε δημοσιογραφικό, ούτε βιολογικό.
Εστω και την τελευταία στιγμή μπορούμε να σώσουμε τον κλάδο. Να καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε. Μια φορά ας γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας και των οικογενειών μας. Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη. Δεν ήταν, ούτε είναι τώρα. Αν ήταν θα υποφέραμε όλοι από χοληστερίνη και ουρικό οξύ.
Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας κι ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε. Να καταγγείλουμε αυτούς που πάνε να μας… σκοτώσουν. Εχουμε τα μέσα. Κι αν δεν θέλουν οι εργοδότες μας υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι παρέες μας… Οπου μπορεί ο καθένας. Να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν ζητάμε ρουσφέτι, αλλά να μας επιστραφούν αυτά που μας έκλεψαν…
Ο δημοσιογράφος γράφει την άποψή του, μεταδίδει την είδηση με τα δικά του μάτια, καταγράφει τα γεγονότα και στέκεται δίπλα στον απλό, τον καθημερινό άνθρωπο.
Αυτά παλιά. Last year που έλεγε και η διαφήμιση. Σήμερα ο δημοσιογράφος είναι καλό να μην μιλά, να μην έχει άποψη και φυσικά να μην στέκεται δίπλα στον καθημερινό άνθρωπο.
Πρέπει να ακούει το αφεντικό του, να μην διαμαρτύρεται όταν δεν τον πληρώνει, όταν του ζητά να μην απεργεί, κι όταν τον υποχρεώνει να υπογράφει νέες συμβάσεις χωρίς να κατοχυρώνει τα βασικά εργασιακά του δικαιώματα.
Η άλλοτε 4η εξουσία που στην ουσία είναι η 4η εξουσία των ιδιοκτητών των μέσων κάποτε έγινε πρώτη, έφθασε τη χώρα εδώ που την έφθασε, κι έπρεπε να εξοντωθεί. Κι η εξόντωση άρχισε σαν το πουλόβερ. Από την κλωστή.
Πρώτα τα φέσια, στη συνέχεια το κλείσιμο των μέσων χωρίς αποζημιώσεις για τους εργαζόμενους και στη συνέχεια οι στρατιές ανέργων. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε με την ασφάλεια. Κατάργηση του μοναδικού σοβαρού πόρου (αγγελιόσημου) και οι εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι μένουν χωρίς περίθαλψη.
Σε ένα επάγγελμα που θερίζουν τα εγκεφαλικά, οι καρδιοπάθειες, ο καρκίνος και τόσες άλλες αρρώστιες που απαιτούν πανάκριβες θεραπείες το να αφήσεις χωρίς περίθαλψη τόσο κόσμο (18.500 και μέλη) μοιάζει με Γενοκτονία.
Είναι λογικό οι πολιτικοί μας να μην συμπαθούν τους δημοσιογράφους. Οι κακοί πολιτικοί (κι από αυτούς έχουμε… πλεόνασμα) δεν έχουν λόγο να συμπαθούν τους καλούς (ευτυχώς υπάρχουν ακόμα…) δημοσιογράφους. Πρώτα τους άφησαν απλήρωτους, μετά άνεργους, ε, ώρα είναι τώρα να τους στείλουν στο… καλό.
Δεν είμαστε από τις καλύτερες… φάρες. Τρωγόμαστε, ζηλεύουμε, φανατιζόμαστε, αλλά δεν μας αξίζει τέτοιο τέλος. Ούτε δημοσιογραφικό, ούτε βιολογικό.
Εστω και την τελευταία στιγμή μπορούμε να σώσουμε τον κλάδο. Να καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε. Μια φορά ας γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας και των οικογενειών μας. Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη. Δεν ήταν, ούτε είναι τώρα. Αν ήταν θα υποφέραμε όλοι από χοληστερίνη και ουρικό οξύ.Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας κι ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε. Να καταγγείλουμε αυτούς που πάνε να μας… σκοτώσουν. Εχουμε τα μέσα. Κι αν δεν θέλουν οι εργοδότες μας υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι παρέες μας… Οπου μπορεί ο καθένας. Να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν ζητάμε ρουσφέτι, αλλά να μας επιστραφούν αυτά που μας έκλεψαν…
Οχι στο Γενοκτονία του κλάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου